Je buitenkant laat niet altijd zien wat je aan de binnenkant voelt. Soms begrijpen anderen je daardoor niet goed. En dan krijg je niet wat je nodig hebt. Dit geldt voor volwassenen, maar zeker ook voor kinderen. Sommige kinderen kletsen de oren van je hoofd, maar nog weet je niet altijd wat ze echt bezighoudt. Bij één van mijn jongens denk ik weleens: konden we dat kind maar binnenstebuiten keren… even gluren wat er in hem omgaat. Hij houdt veel voor zichzelf en praat niet altijd makkelijk over wat hem bezig houdt.
Om op een speelse en veilige manier de binnenkant aandacht te geven is er een simpele oefening. Je hebt grote vellen papier en kleurpotloden of stiften nodig. Soms verkopen speelgoedwinkels blanco maskers, die zijn hier heel geschikt voor.
Op de grote vellen papier kun je van tevoren een leeg hoofd tekenen: groot en ovaal. Maak voor elk kind twee vellen papier met een masker erop. In het ene masker tekenen de kinderen zichzelf, zoals ze er aan de buitenkant uitzien. Hoe ziet hun gezicht eruit? Hoe kijken de ogen? En welke gevoelens laten ze zien? Op het andere masker, de binnenkant, tekenen ze wat ze in werkelijkheid voelen. Maar wat ze niet laten zien aan de buitenwereld. Omdat ze dit niet willen, of omdat ze dit niet kunnen.
Tijdens het tekenen kun je als ouder, verzorger of begeleider ook zelf mee tekenen. Voor kinderen kan het heel fijn zijn om te zien dat jij ook niet alles laat zien. En dat jouw binnenkant misschien ook wel anders is dan de buitenkant. Bovendien is het fijn om samen bezig te zijn.
Na afloop praat je samen over de tekening. Welke verschillen zie je tussen de binnen- en buitenkant van de maskers? En vertel eens, welke kleuren heb je gebruikt en wat vertellen die? En met wie deel je je binnenkant? Is dat spannend om te doen en wat maakt het makkelijker om de binnenkant te delen met anderen? Altijd leuk om te vragen is of er iets is wat het kind graag anders had gewild en waar het van droomt.
Deze oefening kan je op verschillende manier doen. Met echte maskers, die je dan ook op kan doen en waar je mee kan spelen. Of met grote vellen papier. Die kun je mooi naast elkaar neerleggen en vergelijken.
Een variant op deze oefening is werken met kleine doosjes van karton of hout. Het idee blijft hetzelfde. Op de buitenkant teken je wat anderen zien, en van binnen enkel dat wat jij weet en voelt. Met een doosje kun je spelen met de deksel: wanneer gaat jouw doosje dicht, en wie mag er bij jou naar binnen kijken?
Toon Tellegen heeft een mooi verhaal geschreven over het zoeken naar je binnenkant in zijn boek “Misschien wisten zij alles” (Querido 1996): “Binnenstebuiten”
Geschreven door:
Contactgegevens:
Marieke Viskil
Praktijk Juniper